Λορεντζάτος, Ζήσιμος

(Αθήνα 1915 –). Φιλόλογος και λογοτέχνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη δοκιμιογραφία, την ποίηση και τη μετάφραση ξένων λογοτεχνών. Πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στον χώρο των γραμμάτων το 1936 με τη μελέτη του Έντγκαρ Άλαν Πόε – Η φιλοσοφία της συνθέσεως – Η ποιητική αρχή. Ακολούθησαν και άλλα δοκίμια-μελέτες όπως τα Δοκίμιο Ι (1947), Ημερολόγιο (Ρόδος) (1951), Παπαδιαμάντης (1961), Το χαμένο κέντρο (1961), Τι αν θέλοι ο σπερματολόγος ούτος λέγειν; (1965), Ένας ορισμός του Σολωμού για το ύφος (1967), Ο Διάλογος του Σολωμού – Ένας απολογισμός (1970), Δύο κείμενα (1972), Για τον Σολωμό (1974), Ελληνική κριτική σκέψη (1976), Μικρά αναλυτικά στον Καβάφη (1977), Αρχαίοι κριτικοί (1978), Ρωμιές (1979), Το τετράδιο του Μακρυγιάννη (1984), Όσοι ξεκινούν (1985) κ.ά. Η ποίηση, με αντιπροσωπευτική συλλογή το έργο του Μακρά Σύρτις (1955), υπήρξε ένα ακόμη πεδίο στο οποίο δοκιμάστηκε με επιτυχία. Επιδίδεται επίσης σε μεταφράσεις ξένων ποιητών, όπως οι Πάουντ, Έλιοτ, Πόε, Μπλέικ κ.ά. Αποσπάσματα κειμένων του έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά διδακτικά βιβλία.